Afgelopen maandag is Job Cohen gestopt als voorzitter en kamerlid van de Tweede Kamerfractie van de PvdA. Cohen vertelde te hebben willen bijdragen aan een fatsoenlijke samenleving maar dat hij er onvoldoende in is geslaagd ''in de politieke en mediawerkelijkheid van 'Den Haag' de weg naar deze fatsoenlijke samenleving geloofwaardig voor het voetlicht te brengen''. Hij kon naar eigen zeggen ook onvoldoende effectief bijdragen aan het bieden van perspectief zoals de PvdA dat voor ogen heeft.
En dat is droevig.
In de tijd dat Theo van Gogh is vermoord had ik een opdracht bij de Bestuursdienst Amsterdam. Deze dienst ondersteunt Burgemeester en Wethouders bij hun taken. Ik heb gezien, hoe Cohen en Aboutaleb de stad bij elkaar hebben gehouden. Daar is vaak smalend over gedaan. Met ongelofelijk veel wijsheid, daadkracht en respect voor iedereen is het gelukt om de rust in Amsterdam te handhaven. Niet door de veelbejubelde PVV-aanpak: overal ME en leger op af te sturen, maar wel door te praten en te luisteren. Dat vereist moed. Ik vond hen helden. Cohen en Aboutaleb en hun gezin zijn door velen bedreigd. Gewoon thuis slapen of over straat lopen was een luxe. Dat was niet omdat ze mensen agressief hadden bejegend, zoals sommige politici dat regelmatig doen tegenwoordig, maar omdat ze de stad wilden beschermen. Met heel goed resultaat, omdat alle betrokkenen zich serieus genomen voelden.
Een goede burgemeester is niet vanzelf een goed kamerlid. Maar eerlijk gezegd kan ik niet beoordelen of hij een goed kamerlid is geweest. Daar ging het namelijk zelden over.
Cohen is de afgelopen jaren afgeserveerd. Niet op de inhoud, maar op beelden. Zijn fatsoen heeft hem belet daar goed op te reageren. Zijn lijn is niet altijd de mijne, anders was ik wel PvdA-lid, maar in kranten en op websites was er weinig over die lijn te lezen. Wel berichten over marginale opmerkingen van de PVV aan het adres van Cohen, en standaard daarbij een onflatteuze foto van Cohen.
Diverse media maken voortdurend nieuws door sensatie te zoeken, uit te dagen, domme opmerkingen uit te vergroten, en het vooral niet over de inhoud te hebben. We hebben een recessie en gedragen ons met zijn allen als verwende kinderen, alsof we niets te verliezen hebben. En ondertussen verliezen we heel veel: internationaal aanzien, onze cultuur van openheid en tolerantie, vertrouwen in ons als betrouwbare handelspartners, een samenleving die in balans is, noem maar op. En we verliezen beschaving, net datgene waar Cohen zo goed in is.